Mirella Schaperkotter

Zou het zo zijn dat er tijdens je leven wegwijzers op je pad verschijnen? Wegwijzers vermomd als subtiele aanwijzingen en mensen die je iets toefluisteren? Wegwijzers die ook nog eens vaak een andere kant op wijzen, dan waar jij heen wilde lopen?

 

Ik had geen plannen om ooit te gaan schrijven. Mijn diagnose dyslexie gaf mij geen aanleiding die kant op te durven kijken.  Maar ik had wel een onbedwingbare behoefte verhaaltjes te verzinnen. In iedere boom zat in mijn beleving een elfje, om iedere hoek wachtte een mysterie. Dus begon ik te tekenen, iets wat ik nog steeds graag doe. Toch zag mijn lerares Nederlands een verborgen talent in mijn, met spelfouten doorspekte, opstellen. Zij leerde mij truckjes om met mijn dyslexie om te gaan, loodste mij met overtuigende cijfers door mijn tentamens heen en zei me nog nooit zo'n goed eindexamen opstel gelezen te hebben. Als ik ooit een boek zou schrijven, zou zij de eerste zijn die het zou kopen. Het was ego-strelend, maar ik wist wel beter. Schrijven, hoe graag ik het ook deed, was niet voor mij weggelegd. 

​

Ik koos voor een carrière in het toerisme. Pas jaren later kreeg ik bij toeval, min of meer gedwongen door omstandigheden, een baan als directie assistent. In die baan kreeg ik marketing taken, waardoor ik steeds meer ging schrijven. Copywriting, marketing, Grafisch vormgeven, ik leerde het allemaal. Volgde opleidingen en leerde mijzelf veel aan. Nu, na ruim 9 jaar ervaring, durf ik te zeggen er eigenlijk best goed in te zijn.

Kleine verhaaltjes schrijven begon ik leuk te vinden als vrijetijdsbesteding. Maar toen uiteindelijk steeds meer mensen mij bedankten voor de ontroering die zij door mijn verhalen ervoeren, herkende ik pas de wegwijzers. Hoe vaak koos ik niet voor een heel andere weg dan waar ik subtiel heen werd gewezen, maar kwam ik toch steeds weer bij dat schrijven uit? Ik kan mensen raken met mijn verhalen. Echt raken. Zou ik dan toch iets met schrijven moeten gaan doen? 

​

Nu ben ik zielsgelukkig met een mooie, volwassen dochter en de liefste man die ik mij kan wensen. En...heb ik een boek geschreven! En mijn dyslexie? Was het iets wat ik moest overwinnen? Zonder strijd geen overwinning, toch? Ik ervaar het nu slechts nog als een klein ongemak. Bovendien, met de hulp van mijn geweldige redacteur is zelfs dat geen probleem meer!