_JPG.jpg)
Daar liep ik, als een soort zombie naast mijn man door het bos. Het prachtige bos vlak naast ons huis, waar ik altijd energie en magie vind. Maar nu: niets… Niet eens een piepklein spikkeltje blij. Al weken niet meer. Alsof de Chao zelf (Wat de Chao is? Schaam je! Lees mijn boeken maar 😉) bezit genomen had van me.
Je kent het vast wel: zo’n ‘kleur-, smaak-, energie- en vreugdeloze periode in je leven. Ik zat er al een paar weken in. Niet zo heel gek, want er waren aardig wat negatieve en ingrijpende dingen mijn leventje binnen gedenderd in slechts een paar dagen tijd. Maar toch… Normaal hervind ik mijn optimisme weer snel. Een klein verwondermoment (lees: gevonden magie) tijdens een boswandeling bijvoorbeeld is normaal al voldoende. Echter, dit keer was mijn innerlijke vuur tot een alarmerend klein waakvlammetje geslonken. Ik werd steeds stiller, chagrijniger en korter aangebonden. Totdat een paar dagen geleden de ‘Mi-bom’ barstte. Uit het niets begon ik te huilen. Steeds harder en onbedaarlijker. In plaats van zich snel uit de voeten maken, zoals ik echt wel redelijkerwijs had begrepen van hem, greep mijn man me vast en trok me overeind. ‘We gaan nu naar buiten, wandelen.’ zei hij. Op een manier die geen tegenspraak duld.
Dus, daar liep ik dan niet veel later naast hem. Te snotteren dat ik ‘leeg’ was… Dat ik mijn ‘aan-knop’ niet meer kon vinden… Hij zei niets, maar liet me praten. Praten en huilen, terwijl hij mijn hand vasthield. Ineens bleef hij staan. ‘Kijk,’ zei hij, ‘deze boom is met wortels en al omgegaan tijdens een storm. En kijk eens: de dennenboompjes die toen net waren ontsproten, zijn blijven groeien en in leven gebleven door hun groeirichting aan te passen. Zij hebben hun nieuwe levenssituatie volledig geaccepteerd en zich simpelweg aangepast. Dat is best magisch, vind je niet?’ Verrast knipperde ik met mijn ogen en keek naar de kleine dennenboompjes, die inderdaad in een hoek van 90 graden waren gedraaid en nu gedecideerd verder groeiden. Ik denk dat ik wel tien minuten heb staan kijken. En heel langzaam voelde ik weer warme energie gaan stromen. De wereld kreeg haar kleur en geur weer terug. Mijn man had mijn aan-knop weten te vinden, door met me te praten in ‘mijn taal’. Zonder me te vertellen dat ik mij niet zo mocht voelen, en dus een tegenbeweging te geven, maar door juist met me mee te bewegen. Dat is tegelijk liefde als magie vinden.
Meer magie vinden? Ik blijf opzoek naar de magie in de wereld en schrijf er graag over in mijn boeken of in korte verhaaltjes. Volg me gerust voor meer verhaaltjes als deze. 😊 Kijk op mirellaschaperkotter.com voor mijn boeken en blogs!
